-Bir akıl hastasından yitirilmiş sevdiğine; biliyorum sen artık yoksun.. duymuyorsun beni.. seni yitirişimin birkaç yıl sonrasında elleri titrek, gözü yaşlı bir şekilde girdim sokağına.. gözlerim her yerde seni aradı can.. her yerde seni gördüm.. yanıma koşmanı bekledim çaresizce.. bekledim.. oysa sen yine yoktun.. saatlerce kapından ayrılamadım.. boynu bükülmüş gülümü koymak için başucuna, boynu bükük bir şekilde kapında bekledim..

Biliyormusun ahretlik, unutamadım seni.. sana giden yolun bin ölüme bedel geri dönüşlerini.. bak her yanım kan.. kan sıçrıyor vücuduma.. cinayetinden arda kalan izleri taşıyorum yüzümde..

Ey ömrümü tam ortasından çalan, senin yokluğunda kanser güncelerimi yazıyorum damarlarıma.. keşke duyabilseydin beni.. bir teselli verebilseydin.. derdime çare sunabilseydin..
keşke.. böyle olmasaydı herşey..

keşke..